ေတာင္ငူမွ ဗီယက္နမ္ (သို႔မဟုတ္) စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး - အနီမိႈင္းေကတု
ကၽြန္ေတာ္ အင္တာနက္မွာ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခု ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဗီယက္နမ္ခရီးစဥ္ေလးပါ။ US 390 နဲ႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ဆိုတာ တစ္ခါမွလည္းမသြားဖူးဘူး။ ပါတီစည္း႐ံုးေရးမွာ တရားေဟာသြားတဲ့အခါ အုပ္စုလိုက္ မသြားဖူးဘူး။
ပညာကြန္ရက္နဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေလ့လာေရးခရီး သြားဖူးတာပဲရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူစိမ္းေတြ၊ မရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔ တစ္ခါမွ ခရီးမသြားဖူးဘူး။ အိမ္နဲ႔လည္းခြဲၿပီး အၾကာႀကီးမသြားဖူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ အားလံုးနဲ႔ ေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္သြားရမွာဆိုေတာ့ ၅ ရက္ခရီးေလာက္ကေတာ့ ထြက္ျဖစ္ေအာင္ထြက္ခဲ့ရတယ္။
ပထမဆံုး ပတ္စပို႔လုပ္ရတယ္။ ဒါလည္း မလုပ္ဖူးေတာ့ ပထမပတ္စပို႔႐ံုးကို အရင္သြား ေဖာင္ျဖည့္ရတယ္။ ၿပီးမွ ေငြသြင္းရတယ္။ ေငြ ၂၅၀၀၀ ပါၿပီးမွ ခ်လန္နဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖို႔ ၁၀ ရက္ခြာၿပီး ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ခရီးစဥ္အတြက္ ေငြသြားသြင္းရတာေပါ့။ ေဒၚလာ ၃၉၀ ကို ျမန္မာ ေငြ ၁၃၅၀ နဲ႔ေျမႇာက္ၿပီး ရွင္းေပးခဲ့ရတယ္။
ခရီးသြားရမယ့္ရက္က ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ထည့္စရာအ၀တ္အစားနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထည့္ၿပီး ၁၀ ရက္ ေန႔မနက္ ၅ နာရီမွာ ေတာင္ငူက ထြက္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကို မနက္ ၈ နာရီခြဲမွာေရာက္ခဲ့တယ္။ နည္းနည္းေစာတာနဲ႔ ေအာင္မဂၤလာက တည္းခိုခန္းမွာခဏနားၿပီး မနက္ ၁၀ နာရီမွာေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို ဆင္းခဲ့တယ္။
ဆယ့္တစ္နာရီမွာ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ၿပီး တန္ဂိုအဖြဲ႕သားေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနရမယ့္ အခန္းေဖာ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပခဲ့တယ္။ အိတ္ေတြကီလိုခ်ိန္၊ အဆင့္ဆင့္စစ္ေဆးၿပီး ဆယ့္ႏွစ္နာရီမွာ ေလယာဥ္ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။
ေလယာဥ္က သာမန္ခ်ိန္ထက္ မိနစ္ငါးဆယ္ ေနာက္က်မယ္တဲ့။ ႏွစ္နာရီခြဲမွာ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕ကို ပ်ံသန္းထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ႏွစ္နာရီၾကာၿပီး ညေနေလးနာရီခြဲ အခ်ိန္မွာ ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံေလဆိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကတယ္။ စစ္ေဆးၿပီး လာႀကိဳတဲ့ကားေပၚ ညေနငါးနာရီမွာ ေရာက္ရွိၿပီး ဗီယက္နမ္စံေတာ္ခ်ိန္က ျမန္မာထက္ နာရီ၀က္ ေနာက္က်တဲ့အတြက္ နာရီတိုက္ၿပီး ငါးနာရီခြဲေပါ့။
လာႀကိဳတဲ့ ဗီယက္နမ္က Tour Leader မစၥတာေထာင္ရဲ႕ ေဖာ္ေရြတဲ့အၿပံဳး၊ ျမန္မာစကား မပီကလာပီကလာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္မႈေတြ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ Tour Leader ကိုရန္ႏုိင္ဦးရဲ႕ ရွင္းျပမႈေတြနဲ႔ တန္ဂိုရဲ႕ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မႈေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ပထမဆံုးႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္က အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ၿပီး ေပ်ာ္စရာ၊ ေလ့လာစရာေတြနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
Tour Leader မစၥတာေထာင္ က ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕အေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ဟာ လူဦးေရ ဆယ္သန္းရွိၿပီး ဆိုင္ကယ္အစီး ေရ ခုနစ္သန္းရွိတဲ့ လူဦးေရထူထပ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ေလးပါ။ လူေနတိုက္ခန္းေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာစာ ၁၃ ေပ၊ အလ်ား ေပေလးဆယ္သာ ေဆာက္ခြင့္ျပဳတယ္။ အေပၚကိုေတာ့ အထပ္ေတြျမႇင့္ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ အျမင့္ဆံုး အေဆာက္အအံုက ၈၅ ထပ္။ ကားလမ္းကူးပံုကို ေျပာျပခဲ့တယ္။
ကားလမ္းကူးရင္ ေရွ႕တည့္တည့္သာ ေလွ်ာက္၊ ေနာက္ ျပန္မဆုတ္နဲ႔၊ သူ႔ဘာသာေရွာင္ သြားမယ့္အေၾကာင္း ရွင္းျပခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း ကူးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ဘာသာ ေရွာင္သြားၾကတယ္။ ထူးျခားတာက ဆိုင္ကယ္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ မေတြ႕ရဘူး။
တိုက္တာခိုက္တာမရွိဘူး။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ လူတိုင္းေဆာင္းတယ္။ ကေလးက အစ ေဆာင္းတယ္။ ဆိုင္ကယ္သံ ဆူညံတာေတြ၊ စကားမ်ားရန္ျဖစ္တာ၊ ႀကိမ္း၀ါးတာ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ရန္ကုန္လို ကားတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး အတင္းအဓမၼေက်ာ္တက္တာေတြ ဆင္း႐ိုက္မယ္ဆိုတာေတြ မရွိဘူး။ ဒါကေတာ့ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕တင္မဟုတ္ဘူး တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။
သူတို႔ဆီမွာ ဗီယက္နမ္ပိုက္ဆံ ေဒါင္ေငြကို သံုးရတယ္။ ေဒၚလာ ၅၀ လဲတာ ေဒါင္ေငြ ၁၁ သိန္း ေက်ာ္ရတယ္။ ေဒါင္တသိန္းကို ျမန္မာေငြ ၅၀၀၀ ပဲ က်တယ္။ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ဗီယက္နမ္ ေပါင္းစည္းေရး နန္းေတာ္လိုက္ပို႔တယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ စီးပြားေရး တိုးတက္တာ ျပည္တြင္းစစ္ မရွိလို႔ဘဲ။
ေတာင္ေျမာက္ ဗီယက္နမ္ ေပါင္းစည္းေရးနန္းေတာ္မွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကၿပီး ေရွးမူမပ်က္ ၁၉ ရာစုက စာတိုက္ႀကီး ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းဆီသြားၿပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီးမွ ညစာသံုးေဆာင္ဖို႔အတြက္ ဆိုင္ဂံုျမစ္အတြင္းက သေဘၤာဆီကို သြားခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ သူတို႔အပန္းေျဖတဲ့ ပန္းၿခံက ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ထူးျခားတာက သက္တမ္းရင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြပဲ။
သစ္ေတာသစ္ပင္ေတြ၊ ေရွးေဟာင္း လက္ရာေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး သစ္ကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကတည္းက ခုတ္ခြင့္ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံဟာ သစ္ေတာသစ္ပင္နဲ႔ စိမ္းလန္းစိုျပည္တဲ့ ႏိုင္ငံေလးပါ။
ဗီယက္နမ္ရဲ႕ အဓိကပို႔ကုန္က ေကာ္ဖီနဲ႔ ပင္လယ္စာ အစားအစာေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဗီယက္နမ္ေကာ္ဖီကလည္း ကမၻာမွာ နံပါတ္ ၂ ခ်ိတ္တယ္။
ဆိုင္ဂံုျမစ္တြင္းက သေဘၤာေပၚမွာ ညေလညင္းခံရင္း ညစာစားသံုးခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ဂံုျမစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ ဆယ္ပံုတစ္ပံုေတာင္ မလွပါဘူး။ ဆိုင္ဂံုမွာထူးျခားတာက ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ကြန္ဒိုေတြ လံုး၀ေဆာက္ခြင့္မျပဳဘဲ ၿမိဳ႕ျပင္မွာပဲေဆာက္ခြင့္ ျပဳခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေျမ ေစ်းနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္ေျမေစ်းက ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ႏွစ္ဆမ်ားေနတယ္။
ဆိုင္ဂံုၿမိဳ႕ေလးဟာ ေရွးမူမပ်က္လွပၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္မွာေတာ့ ကြန္ဒိုအေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ လွပသပ္ရပ္ေနတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ လမ္းမေပၚနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းမွာ က်ဴးေက်ာ္ေစ်းသည္ မရွိဘူး။ ညဆယ္နာရီမွာ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါအတြက္ ေသာက္ေဆးပါမလာတာ သိရတယ္။ ဘယ္လိုမွလည္း ၀ယ္လို႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္လာရင္ေသာက္ဖို႔ ေဆးတစ္မ်ဳိးရတာနဲ႔ ၀ယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
မနက္ခင္းမွာ စစ္ရဲ႕အနိ႒ာ႐ံုေတြကို ျပထားတဲ့ War Museum ျပတိုက္ကို ေရာက္ရွိခဲ့တယ္။ စစ္ပြဲမွာ အေမရိကန္က ဓာတုလက္နက္ သံုးတဲ့အတြက္ မသန္စြမ္းေတြ၊ စစ္ပြဲမွာသံုးခဲ့တဲ့ လက္နက္ေတြ၊ ေလယာဥ္၊ အေျမာက္နဲ႔ ဓာတုလက္နက္ေတြ၊ စစ္ရဲ႕သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဗီယက္နမ္ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ပံုေတြ၊ ဓာတ္ပုံအေထာက္အထားေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
စစ္ျဖစ္လို႔ ကိုယ္လံုးတီးနဲ႔ ေျပးေနရတဲ့ ကေလးေတြပါတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ရင္နင့္စရာေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဒီပံုေလးကို ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရထားေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလး သတိရသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ငူကေန ရန္ကုန္ကိုသြားဖို႔ ရန္ကုန္ အျမန္ရထားေပၚ တက္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ေတြ႕ရၿပီး တစ္လမ္းလံုး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားမေျပာခဲ့ဘူး။ သူကလည္း ဘာမွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ့္ကို အကဲခတ္ၿပီး စကားမေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပဲခူးလည္းေရာက္ေရာ သူက ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲတဲ့အေၾကာင္း၊ စစ္ပြဲေတြရဲ႕အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့စကား မွတ္မိတာက ရာသီဥတုဆိုတာ လူေတြ စိတ္ေတြေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း စဥ္းစားမိတယ္။ စိတ္ေၾကာင့္ ရာသီဥတုက ဘယ္လို ေျပာင္းလဲတာလဲေပါ့။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတယ္။
လူေတြရဲ႕ေဒါသစိတ္၊ ေလာဘစိတ္၊ ေမာဟစိတ္ေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္တယ္။ စစ္လက္နက္ အႏုျမဴ လက္နက္ေတြစမ္းလို႔ ရာသီဥတုေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္၊ ေလာဘစိတ္ေတြေၾကာင့္ အမုန္းတရားေတြ၊ သစ္ေတာသစ္ပင္ေတြ ေရာင္းခ်နဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေတြပ်က္စီး၊ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကတယ္။
အခုလည္း လူေတြရဲ႕ေလာဘေတြေၾကာင့္ အမုန္းတရားေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ မာန္မာနေတြေၾကာင့္ စစ္ပြဲေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္စစ္ေတြျဖစ္ၿပီး ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံျပည္သူေတြ စစ္ရဲ႕ဒုကၡကို ယခုထက္တိုင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗီယက္နမ္နဲ႔ အေမရိကန္စစ္ပြဲ ေတြရပ္တဲ့အတြက္ ဗီယက္နမ္က အစစအရာရာ တိုးတက္ခဲ့တယ္။
ရန္သူလို တိုက္ခိုက္ခဲ့တဲ့သူေတြေတာင္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးၿပီး စီးပြားေရး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ညီအစ္ကိုတိုင္းရင္းသားေတြ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စိတ္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ တိုက္ပြဲေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္စရိတ္ေတြေထာင္းၿပီး နယ္ေျမမေအးခ်မ္းတာေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေတြ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူေတြ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ကို ခံခဲ့ၾကရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ဗီယက္နမ္ထက္ ေရေျမေတာေတာင္သဘာ၀နဲ႔ ရာသီဥတုေတြ သာယာလွပတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံပါ။
ဗီယက္နမ္ထက္ ေရေျမသဘာ၀ေတာေတာင္ ရာသီဥတုေတြ သာယာလွပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ ဒီထက္မက တိုးတက္လာမွာပါ။ ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြကလည္း ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္က ပိုတိုးတက္လာမွာအမွန္ပါပဲ။ အခုေတာ့ က်ည္ဆန္အစား ပန္းမ်ားပြင့္ေစ ျမန္မာျပည္ မျဖစ္ဘဲ က်ည္ဆန္အစား ပန္းမ်ားပြင့္ေစ ဗီယက္နမ္ေျမ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။
အနီမိႈင္း (ေကတု)
http://www.tomorrow.com.mm/?q=articles%2F3169
EmoticonEmoticon