(13/08/2018)
(၂၀၁၈) ခုႏွစ္
ၾသဂတ္(စ္)လ (၁၃) ရက္ေန႔သည္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ ဆန္ျပႆနာေၾကာင့္ ရခိုင္ျပည္သူလူထု (၃၀၀)ေက်ာ္ အသတ္ခံခဲ့ရေသာ (၅၁) ႏွစ္ျပည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
စစ္အာဏာရွင္
ဗိုလ္ေနဝင္း အစုိးရလက္ထက္ မဆလ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ တိုင္းျပည္အားဓါးမိုး အုပ္
ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္ (၁၉၆၇) ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ဆန္ျပႆ နာ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ပြါးခဲ့သည္။
(၁၉၆၆) ခုႏွစ္ စုိက္ပ်ိဳးရာသီတုန္းက ရာသီဥတုေဖါက္
ျပန္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဗမာျပည္တြင္စိုက္ပ်ိဳးဧက(၁၁) သိန္း ေက်ာ္ ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီး စပါးတင္းသိန္းေပါင္း
(၅၀၀) ေက်ာ္ ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရသည္ ျပည္ တြင္းစားသံုးမႈကို
အေလးမထားဘဲ ဆန္ျပတ္လတ္မႈ ျဖစ္မည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ ႏုိင္ငံျခားဝင္ေငြရရွိေရး အတြ က္
ဆန္တန္ခ်ိန္ (၁.၁) သန္းေက်ာ္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ခဲ့သ ည္။ ထုိ႔ျပင္အစိုးရက ဆန္ကိုလြတ္လပ္စြာ
ေရာင္းဝယ္ ခြင့္မေပးဘဲ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္ အတြက္ ဆန္ရွားပါးမႈ ျပႆနာပိုမိုႀကီးထြားလာခဲ့သည္။
“ဘားဘူဟိယင့္
ဆန္ရွိယင့္၊ ဒိုင္းက်ီဟိယင့္ ေရရွိယင့္” ဟူ၍ ရခိုင္ျပည္၏ ဆန္၊ ေရ၊ စပါးေပါမ်ားပံုမ်ားအား
စာဖြဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ ရခုိင္ျပည္တြင္ ဆန္ရွား၍ အငတ္ ေဘးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္ဟု
သမိုင္းတေလွ်ာက္ မည္ သည့္အခါတြင္မွ မေတြ႔ဖူး၊ မၾကားခဲ့ရဖူးေခ်။ ေနဝင္း စစ္ အုပ္စုလက္ထက္
(၁၉၆၇) ခုႏွစ္တြင္ ရခိုင္ျပည္သူ၊ ျပည္ သားမ်ား ပထမဦးဆံုးေသာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အငတ္
ေဘးျဖစ္သည္။ ဆန္ရွားပါးမႈေၾကာင့္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ သူမ်ားေတာင္ ဆန္ကိုဝယ္မရျဖစ္ၾကရသည္။
ဆန္ရွား
ပါးမႈေၾကာင့္ ၿပိန္းဥႏွင့္ ခ်ဥ္ေပါင္ ႀကိဳေသာက္ရသည္။ အ က်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဝမ္းေလ်ာကာေသသူမ်ားသတင္း၊
ရွက္ ၍ အဆိပ္ေသာက္ သတ္ေသသူမ်ားသတင္းကို ရခုိင္ ျပည္အႏွံ မၾကားခ်င္ အဆံုးၾကားေနၾကရသည္။
စစ္ေတြ ၿမိဳ႕လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမ်ားတြင္“ထမင္းက်န္ေပးပါ၊ ဟင္း က်န္ေပးပါ”ဟု တစာစာႏွင့္
လုိက္လံ ေတာင္းစားေနၾက သူမ်ားကို ေန႔တိုင္းလုိလုိ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ရင္ခြင္ထဲ တြင္လည္း
ႏုိ႔စို႔အရြယ္ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်ီေပြ႔ထားၾက သည္။ ဤကဲ့သို႔ ျမင္ကြင္းအားရခိုင္ျပည္တြင္
မည္သည့္ အခ်ိန္အခါမွ်မေတြ႔မျမင္ခဲ့ရေခ်။ ျမင္ရသူအေပါင္း ေၾက ကြဲဝမ္းနည္းစရာျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳမ်ား သည္ပင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ရသည့္
အျဖစ္ ျဖစ္ သည္။ ဆန္ရွားပါးမႈေၾကာင့္ေက်းလက္မ်ားတြင္ ခ်မ္းသာ ေသာ အိမ္မ်ားကိုဝင္ၿပီး
ဆန္လုသည့္အျဖစ္မ်ား ျဖစ္ပြါး လ်က္ရွိသည္။ ဗမာအစိုးရသည္ ရခုိင္ျပည္သူလူထု ရင္ ဆုိင္ေနရ
သည့္ အငတ္ေဘးအား ေျဖရွင္းေပးျခင္းမရွိဘဲ ရခိုင္အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ျခင္းကို အသာတၾကည္ေစာင့္
ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ “ယာလည္း ညက္ေစ၊ ၾကက္လည္း ေမာေစ”ဆိုသည့္မူကို လက္ကိုင္ျပဳထားေသာ ေနဝင္း အစိုးရသည္ ဆန္လုပြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ဥပကၡာျပဳ
ထားခဲ့သည္။
(၁၉၆၇)
ၾသဂတ္(စ္)လ(၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ခ႐ိုင္လံုၿခံဳေရး ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာ္မတီ (ခ၊ လ၊ က) ရံုးေရွ႕တြင္
ဆန္ ျပႆနာေျဖရွင္းေပးေရးကိုေတာင္းဆိုဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ ညေနေစာင္းလာခ်ိန္တြင္ (ခ၊ လ၊ က)မွ
တာဝန္ရွိသူ မ်ားက အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ဆႏၵျပ သူမ်ားမွာ အိမ္ျပန္ၾကရသည္။ ေနာက္တေန႔ ဩဂတ္ (စ္) (၁၂) ရက္ေန႔တြင္ ခ႐ိုင္လံုၿခံဳေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာ္မတီ (ခ၊ လ၊ က)႐ံုးတြင္ ဆန္ျပႆနာႏွင့္
ပတ္ သက္၍ ၿမိဳ႕မိ၊ ၿမိဳ႕ဖမ်ားကို အစည္းအေဝးက်င္းပလ်က္ ရွိသည္။ ထုိအစည္းအေဝးတြင္ လူတစ္ေယာက္ကို
တစ္ လလွ်င္ ဆန္ႏို႔ဆီဗူး (၁၄)ဗူးသာ ေရာင္းခ်မည္ဟု
ေျပာ သည္။ လူတစ္ေယာက္သည္မနက္တဗူး၊ ညတဗူး တေန႔႔ အနည္းဆံုး(၂)ဗူး တစ္လလွ်င္ အနည္းဆံုး ဆန္ႏို႔ဆီဗူး (၆၀) ဗူးလုိအပ္သည္။ ဆန္ဂိုေဒါင္မ်ားတြင္
ဆန္မ်ား အ ျပည့္ရွိၿပီး ႏိုင္ငံျခားသို႔တင္ပို႔
ေရာင္းခ်သည္။ ဤသို႔ဆိုပါ က ငတ္၍ ေသရန္သာက်န္ေတာ့သည္။ ဆန္လံုးဝမရွိ၍ ငတ္၍ ေသရမည္ဆုိလွ်င္
ဟုတ္ေသးသည္။ ဆန္ဂိုေဒါင္ မ်ားတြင္ ဆန္မ်ားအျပည့္ ရွိေနပါလွ်က္ ရခုိင္ျပည္သူမ်ား ၏ အငတ္ေဘးကို
ဗမာစစ္အစိုးရ အဘယ္ေၾကာင့္ မေျဖ ရွင္းေပးပါသနည္း။
(၁၃)ရက္ေန႔လည္
(၁) နာရီခန္႔တြင္ ဆႏၵျပရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ “ႏွာေခါင္းပိုင္း ေနဝင္းအစုိး ရ … အလိုမရွိ။”
“မဆလအစိုးရ … အလုိမရွိ။” “ဆန္ျပ ႆနာ … ေျဖရွင္းပါ။”
“ရခိုင့္အေရးေတာ္ပံု … ေအာင္ရ မည္။” ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ စတင္ကာ ဆႏၵျပခဲ့ၾက သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ဗိုလ္မႉးေစာျဖဴေရာက္ရွိလာၿပီး ဆႏၵ ျပ လူအုပ္ထဲမွတဦး ထြက္လာပါဟု ေခၚယူလုိက္သည္။
ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ တဦးထြက္သြားၿပီး ဗိုလ္မႉးေစာျဖဴဆီသို႔ သြားခဲ့သည္။ ဗိုလ္မႉးေစာျဖဴသည္
ထုိသူအားစာရြက္ တ ရြက္ေပးအပ္လုိက္သည္။ ထုိစာရြက္သည္ ပုဒ္မ(၁၄၄) ပင္ျဖစ္သည္။ ပုဒ္မ(၁၄၄)
ဆိုသည္မွာ ညမထြက္ရ၊ လူ (၅) ဦးထက္ပိုမစုရ အမိန္႔ျဖစ္သည္။ ထိုအမိန္႔စာအား ဖတ္ျပေနစဥ္မွာပင္
ဆႏၵျပလူအုပ္သည္ ေရွ႕သို႔တျဖည္း ျဖည္း ပို၍ ဖိ၍ သိပ္သည္းလာေနသည္။ ထုိအခါ ဗိုလ္မႉး ေစာျဖဴက“ရဲေဘာ္တို႔ရဲေဘာ္တုိ႔ေတာင္းဆိုေသာ
ဆန္ဗူး (၆၀) ကို ေပးမည္ဟု ကတိေပးသည္။ လူအုပ္က ေရွ႕သို႔ တေရြ႕ေရြ႕တိုးေဝွ႔လာၿပီး ငပိသိပ္၊
ငခ်ဥ္သိပ္သလုိ သိပ္ သည္း လာခဲ့သည္။
စစ္သားမ်ားက ကာဆီးထားေသာ သံဆူးႀကိဳးမ်ားကို ဘယ္ညာ
တစ္ခုစီခြဲ၍ဖယ္ရွားလုိက္ ၾကသည္ “ပုဒ္မ (၁၄၄) ကို႐ုတ္သိမ္းလုိ္က္ၿပီ” ဆိုေသာ အမိန္႔ကုိလည္းမၾကားလုိက္ရ။
သံဆူးႀကိဳးမ်ားကို ဖယ္ ရွားလုိက္ေသာေၾကာင့္ အကန္႔အသတ္မရွိ စည္းလြတ္ ကမ္းလြတ္ ျဖစ္သြားၿပီး
လူအုပ္သည္ ေျပးတက္သြားသ လိုျဖစ္ သြားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္စစ္တပ္မွစည္း (၃) တန္ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာ အမွတ္အသားကို မ ေရာက္ခင္မွာပင္ ေသနတ္သံသည္ မိုးယံသို႔လွ်ံထြက္
သြားခဲ့သည္။ ထို႔ ေနာက္ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာ ေသာေသနတ္သံ ဆႏၵျပသူမ်ားထဲတြင္ က်ည္ထိမွန္၍
လဲက်သူ လဲက် ကစဥ္ကလ်ား ထြက္ေျပးသူေျပးျဖင့္ အေျခအေန တရပ္လံုးသည္ ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့
သည္။ အူအပြတ္လိုက္ ထြက္ေနသည္ကို လက္ႏွင့္ဖံုး အုပ္ကာ ေဝဒနာခံစားေနရသူမ်ား၊ မ်က္လံုးမွိတုတ္
မွိတ္ တုတ္ျဖင့္ ပက္လက္လန္ေနသူမ်ား၊ ေျမႀကီးေပၚတြင္ဝပ္ ေနရာမွ ကုန္႐ုန္း ေျပးသူမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။
ထြက္ေျပး သူမ်ားသည္ ဆန္စက္ အနီးမွစီးဆင္းလ်က္ရွိေသာ ဆတ္႐ိုးက်ေခ်ာင္း ကိုျဖတ္၍ ကမ္းတဖက္သို႔ထြက္ေျပး
ရန္ ေရထဲသို႔ ခုန္ဆင္းၾကသည္။ ထုိသို႔ထြက္ေျပးေနသူ မ်ားကိုပင္ စစ္သားမ်ားသည္ အလြတ္လံုးဝမေပးေခ်။
တံတားအနီး အုတ္ခံေပၚမွေန၍ ေခ်ာင္းတြင္ကူးခတ္ေန သူမ်ားအား စိတ္ရွိ လက္ရွိ လူမ်ားအား
တိရိစၧာန္မ်ား သ ဖြယ္ပစ္သတ္ေနၾကသည္။
ဆတ္႐ိုးက် ေခ်ာင္းေရသည္ ေသြးမ်ားရဲရဲျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ဩဂတ္ (စ္)လ (၁၃)ရက္ေန႔သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တုိ႔ အထြဋ္အ ျမတ္ထားရာ ဥပုပ္ေန႔ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီး
ရြယ္အိုမ်ား သည္ ဆန္ရွားပါမႈ၏ ဒုကၡမ်ားကိုေျပေပ်ာက္ေစရန္ ဗုဒၶ တရား ေတာ္အား နာၾကားရန္အတြက္
အတုလမာရဇိန္ ျပည္လံုး ခ်မ္းသာဘုရားႀကီးတြင္ ဥပုပ္ေဆာက္တည္ကာ တရားေတာ္အား နာၾကား၍မၿပီးဆံုးမွီ
ၾကားလုိက္ရသည့္ ေသနတ္သံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ျဖန္႔သြားၾကသည္။ အႏၲရာယ္တခုခုက်ေရာက္ေနၿပီဟု
သိရွိကာ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖင့္ မိမိသား၊ သမီးမ်ားအသတ္ခံေနရသလား၊ ဒုကၡ ေရာက္ေနသလား ဆိုသည့္စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္
ေျပးသြားၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ကား လူအမ်ားအ စုလုိက္အၿပံဳလိုက္ေသဆံုးေနေလၿပီ။
မေသဆံုးသူမ်ား၏ ညဥ္းညဴသံမ်ားလည္းၾကားေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕မ တိုး ရဲၾကေခ်။ ႐ုတ္တရက္ျမင္လုိက္ရေသာ
ျမင္ကြင္း ေၾကာင့္ မင္သက္သက္ျဖစ္သြားသူမ်ား၊ သတိလစ္သြား သူမ်ား၊ ငိုေႂကြးသူမ်ား၊ ငိုေႂကြးေနသူမ်ား၊
မည္သည့္အ ခါမွ မျမင္ဖူးေသာျမင္ကြင္း၊ အစုလုိက္အျပံဳလုိက္ ပစ္ သတ္ခံရသည့္ ျမင္ကြင္းကိုျမင္ေတြ႔ၾကရသည္။
အာဏာ ပိုင္မ်ားက စစ္ေတြဆန္ျပႆနာေၾကာင့္ လူ (၂၄)ဦးသာ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး
စစ္ေတြ ဆန္ျပႆနာ သည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ လႈံုေဆာ္ေသြးထုိးမႈ ေၾကာင့္ေျပာၾကားခဲ့သည္။
စစ္ေတြဆန္ျပႆနာႏွင့္
ပတ္ သက္၍ ပီကင္း အသံလႊင့္တခုသာ ထုတ္လႊင့္ခဲ့သည္။ ဗ မာစစ္အစိုးရမွ လူ (၂၄)ဦးေသဆံုးခဲ့သည္ဟု
ေျပာၾကား ခဲ့ေသာ္လည္း ရခုိင္ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက လူေပါင္း (၃၀၀)ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့သည္ဟု
လက္ခံယုံၾကည္ၾက သည္။ ပစ္သတ္မႈေၾကာင့္ အခင္းျဖစ္ပြါးရာေနရာတြင္ ပြဲခ်င္းၿပီး ေသဆံုးသူမ်ားရွိသလုိ၊
မေသဘဲေဝဒနာျပင္း ထန္စြာ ခံစားေနရသူမ်ား၊ ေျခေထာက္၊ လက္တို႔တြင္ က်ည္ထိမွန္၍ မေျပးႏုိင္
သူမ်ားသည္စုၿပံဳက်န္ခဲ့သည္။ ထုိသူမ်ားအား စစ္တပ္မွကားမ်ားျဖင့္ သိမ္းက်ံဳးတင္္ ေဆာင္ကာ
တေနရာတည္းတြင္က်င္းတူး၍ ေျမျမဳတ္သ ၿဂိဳလ္ခဲ့ၾကသည္။
စာေရးသူ၏ အျမင္သေဘာထား…..
ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားရျခင္း၏
ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဗမာအစိုးရ ေန၀င္းလက္ထက္ ရခိုင္ျပည္၏ ဆန္ရွားပါးမႈေၾကာင့္
အငတ္ေဘးေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ ဆန္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းမေပးသည့္ အျပင္ ရခိုင္
ျပည္သူ(၃၀၀)ေက်ာ္ကိုလည္း မေတာ္မတရား ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျပတ္ခဲ့ၿပီး တစ္ေနရာတည္းတြင္
က်င္းတူး၍ ေျမျမဳပ္ သၿဂိဳလ္ခဲ့ျခင္း တို႔ကို ေနာက္လာမယ့္ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္သစ္
လူငယ္မ်ားအား သိထားသင့္သည္ဟု ယူဆမိပါေၾကာင့္။
ထက္ျမတ္ခိုင္
(ဘူးသီးေတာင္)
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဤေဆာင္းပါးအား
ရခိုင္ျပည္လံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး All Arakan
Students' and Youths' Congress ( AASYC )မွ ၾသဂတ္(စ္) (၁၃)
မေမ့အပ္ စာအုပ္မွ ကိုးကား ေကာက္ႏုတ္ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
EmoticonEmoticon